Opgesloten

 Je zal het maar hebben. Normaal moet je een serieuze misdaad hebben gepleegd om opgesloten te zitten, nu is daar enkel een positieve coronatestuitslag voor nodig. 

Sinds een aantal weken krijgen steeds meer mensen deze ‘veroordeling’, zij moeten 10 dagen in quarantaine. 

Maar wat blijkt? Mensen opteren voor hun eigen strafvermindering. Maar liefst twintig procent van de mensen gaat ‘gewoon’ het huis uit, als ze zeker weten dat ze besmettelijk zijn volgens gedragsonderzoek van het RIVM. Wie zijn dit, en waarom zouden ze dat doen?  

Misschien zijn het gewoon de jongeren weer. Dit is een populaire uitleg. Want zij laten zich natuurlijk niet kisten door zo’n virusje, en zolang ze opa en oma maar even mijden, zal het allemaal wel loslopen. Ze lopen immers toch geen gevaar. 

Het kan ook voor sommigen uit nood geboren zijn. Als je niet thuis kan werken, kun je anderhalve week helemaal niet werken. Dan houden een aantal mensen waarschijnlijk liever de kaken op elkaar bij de baas. Wat niet weet, wat niet deert.  

Of er is een sociale reden die iemand doet verzanden in een ontkenningsfase. Als je een vermoeden hebt bij welk samenkomen je het virus hebt opgelopen, dan wordt je geacht om alle vrienden, familie en kennissen die je sindsdien hebt gezien te belasten met de informatie dat je besmet bent. Door jouw onvoorzichtigheid moeten zij straks ook nog in thuisquarantaine. 

Je wordt bedankt. 

Maar naar buiten gaan kent wel veel gradaties. Het kan zijn dat de een in zijn eentje de hond gaat uitlaten, terwijl de ander nog naar een drukke verjaardagspartij gaat. Ikzelf kan maar één scenario bedenken waarin ik het dringende advies in de wind zou slaan. Als ik al dagenlang braaf opgehokt blijf zitten, en ik heb iemand zo gek gekregen om mijn boodschappen voor me te doen, maar diegene is mijn favoriete muesli vergeten. Dan kan één kort supermarktbezoekje toch geen kwaad?