Gelul zonder benul

De afgelopen tijd is het duidelijk geworden, dat veel mensen van kleur zich anders behandeld voelen in ons land. In theorie heeft iedereen gelijke kansen, en worden de mensen die deze niet hebben kunnen aangrijpen opgevangen.  Maar in de praktijk hebben de “kaaskoppen” in dit land in veel opzichten nog een streepje voor ten opzichte van mensen met migrantenachtergrond.  Ik heb nooit iets gezien of ervaren van het sluimerende racisme dat zich hier onder de oppervlakte schuilhoudt, maar ik dacht deze week terug aan mijn ervaring op vakantie in Thailand van vorig jaar. In zekere zin heb ik kunnen meemaken hoe het is om de “vreemdeling” te zijn in een land. Wat mij opviel is vooral de ongelijke behandeling van de toerist wat betreft de prijzen, bijvoorbeeld in het openbaar vervoer. Voor precies hetzelfde product of dienst betaal je als blanke Westerling al snel het dubbele van een local, of meer.  Aan de ene kant is het logisch: Het inkomensverschil tussen de Thai en de Nederlander is giga

Na het opmerkelijk goede optreden van Sparta-verdediger Bart Vriends in het quizprogramma de Slimste Mens, is het wat mij betreft tijd om af te rekenen met een hardnekkig stereotype. Want misschien zijn voetballers zo dom nog niet.  Iedereen die wel eens een voetbalwedstrijd kijkt, weet wel hoe een typisch post-match interview gaat, namelijk ongeveer zo:  “Kun je ons meenemen naar dat moment dat je dat doelpunt scoorde?” “Jaaaa nou, ik kreeg de bal van Pietje, en ik zag het doel en ik dacht: laat ik ‘m er ook maar in schieten dan. Enneee, nou hij ging er lekker in.” “En wat ging er door je heen toen je die bal de kruising in zag vliegen?” “Dat was een lekker gevoel.” Een antwoord tijdens zo’n interview dat me lang is bijgebleven, is er een van toenmalig PSV-er Memphis Depay op de vraag of hij al aan een transfer dacht: “Die antwoord ga ik niet bevragen”. Soepel.  Ik ga dan ook niet ontkennen dat het doorgaans erg domme antwoorden zijn die profvoetballers geven. Maar om het om te draaie

Eens in de zoveel tijd kom je er weer een tegen: de oneindige optimist. De eeuwige vrolijke, die iedere dag fluitend lijkt op te staan en zich dartelend door het leven lijkt te manoeuvreren.  Ik denk dat ik weer iemand kan aanwijzen die ik als dusdanig mag classificeren. Als ik op de vroege maandagochtend met mijn slaperige hoofd het inkomende belletje op mijn werk-telefoon opneem, schrik ik vaak half wakker door een bijna onmenselijke opgewektheid die met een bovengemiddeld volume mijn trommelvliezen passeert.  Wat ik mij met enige vorm van jaloezie afvraag: hoe lukt het deze man om deze constante stroom van positieve energie uit te stralen? Hij zal als chauffeur zijnde doordeweeks iedere dag vroeg uit de veren moeten. Zijn werk is fysiek best zwaar, en kent weinig afwisseling. En een hele dag aan het verkeer deelnemen als bestuurder van een vrachtwagen, zal ook mentaal best wel inspannend zijn vanwege het vereiste concentratievermogen. Althans, dit zijn mijn aannames. En dan met een

Bij het kijken van het programma Dream School viel me iets op aan de zithouding van gastdocent Wilfred Genee (tv-presentator). Hij kwam nota bene uitleggen over hoe je lichaamshouding van grote invloed is op hoe je overkomt op anderen.  Het is frappant dat ik nu uiteindelijk na de uitzending vooral de houding van Genee aan het analyseren ben. Hij zat nonchalant achterover, met zijn benen wijd. Maar echt heel wijd. Ik probeerde deze houding nog te imiteren, en ik begon gelijk te voelen hoe mijn liezen werden opgerekt. Verder liet hij zijn arm rusten over zijn bovenbeen, en hield hij een kopje koffie vast tussen zijn benen.  Ten eerste vraag ik me af waar het vandaan komt, de verschillen in zithoudingen tussen mannen en vrouwen. Als een vrouw er zo bij zou zitten, dan zou dat volgens mij op zijn minst vreemd gevonden worden door velen. De associatie is waarschijnlijk dat het te “uitnodigend” is, niet kuis genoeg.  Aan de andere kant is een typisch vrouwelijke zithouding die van de benen