Altijd maar vrolijk

Eens in de zoveel tijd kom je er weer een tegen: de oneindige optimist. De eeuwige vrolijke, die iedere dag fluitend lijkt op te staan en zich dartelend door het leven lijkt te manoeuvreren. 

Ik denk dat ik weer iemand kan aanwijzen die ik als dusdanig mag classificeren. Als ik op de vroege maandagochtend met mijn slaperige hoofd het inkomende belletje op mijn werk-telefoon opneem, schrik ik vaak half wakker door een bijna onmenselijke opgewektheid die met een bovengemiddeld volume mijn trommelvliezen passeert. 

Wat ik mij met enige vorm van jaloezie afvraag: hoe lukt het deze man om deze constante stroom van positieve energie uit te stralen? Hij zal als chauffeur zijnde doordeweeks iedere dag vroeg uit de veren moeten. Zijn werk is fysiek best zwaar, en kent weinig afwisseling. En een hele dag aan het verkeer deelnemen als bestuurder van een vrachtwagen, zal ook mentaal best wel inspannend zijn vanwege het vereiste concentratievermogen. Althans, dit zijn mijn aannames.

En dan met een nieuwe werkweek vers in het vooruitzicht zo vrolijk zijn iedere keer? Ik vind het knap. Wat betreft mijn eigen mentaliteit ten aanzien van de maandag, deze is erg vergelijkbaar met die van het kat-stripfiguur Garfield: wat mij betreft mag die dag ook gewoon lekker overgeslagen worden. 

Maar wat is nu zijn geheim? Om een poging te doen een antwoord te vinden, cruisede ik kortstondig door het wereldwijde web. Ik las een paar zweverige artikelen, die mij moeten leiden naar het eeuwig vrolijke leven. En ik las over de eigenschappen waarover deze chauffeur ongetwijfeld beschikt: Hij lacht, ongeacht hoe hij zich voelt. Zijn glas is altijd halfvol. Hij denkt in mogelijkheden, en problemen pakt hij gelijk aan. Hij is extravert, hartelijk en spontaan. 

Dat laatste is interessant. Alle “immer vrolijken” die ik denk te kennen, hebben inderdaad altijd een extravert karakter. Tot zover mijn eigen zoektocht naar de eeuwige euforie. Maar dat eerste is nog interessanter, en eigenlijk hoop ik dat daar de crux zit. Hij lacht, ook als hij niet moet lachen. Het ligt in mijn ogen voor de hand dat er enige fluctuatie zit in de gemoedstoestand van ieder mens, dus ook die van de immer vrolijken. Maar de immer vrolijken hebben zichzelf mogelijk getraind de negatieve emoties te verbergen achter een lach. Ik zou er stiekem best blij van worden als deze theorie bevestigd wordt, en dat de chauffeur een keer strontchagrijnig zijn vrachtwagen komt uitladen. Verder wens ik hem het beste. 

12-07-2020