Gelul zonder benul

Het gaat weer de verkeerde kant op. Het is nu alle hens aan dek, alle alarmsignalen op het coronadashboard zijn afgegaan, en dus gooit het kabinet het roer om. Het kiest alsnog voor een landelijke aanpak om de tweede golf het hoofd te bieden. Na de persconferentie van maandagavond had het nieuwe praatprogramma de Vooravond de gelegenheid om het uur in de aanloop naar het achtuurjournaal vol te maken, en om met de kenners van het journalistieke landschap duiding te geven aan hetgene wat de natie zojuist ter ore was gekomen.  De bijdrage van één van de tafelgasten vond ik dermate storend, dat het mij inspireerde om deze column hierover te schrijven. Het gaat om Talitha Muusse, zij wordt als tafelgast doorgaans opgevoerd als “spreker namens de jongere generatie”. Haar betoog ging ongeveer in de volgende richting: het coronabeleid moet erop gericht zijn dat de kwetsbaren het virus niet krijgen, in plaats van het algemene beleid dat voor iedereen geldt en jongeren hun vrijheden afneemt. Wan

Deze week wil ik het graag hebben over wat ‘oud nieuws’ van een paar weken terug. De minister van Justitie en Veiligheid Grapperhaus viel bijna door het uitlekken van een stel trouwfoto’s.  Kort na de verspreiding van van de ‘sappige plaatjes’, schoten alle hypocriete moraalridders des vaderlands weer wakker om hun verontwaardiging uitgebreid via de sociale media te verkondigen.  Van mij mogen ze gerust hun onvrede laten blijken over het feit dat “het gewone volk” maandenlang met torenhoge boetes om de oren werd geslagen, en dat de verantwoordelijke minister zich vervolgens zelf niet aan de mede door hem opgelegde regels hield. De opwinding die daarover is ontstaan, is terecht.  Maar wat ik stuitend vind is dat veel mensen die constant maar moord en brand schreeuwen op Twitter, nauwelijks de moeite willen nemen om zich goed te laten informeren, alvorens ze hun mening aan hun brede achterban verkondigen. Vandaag werd hier weer een nieuw dieptepunt mee bereikt met de hashtag #ikdoenietme

  Een actueel, politiek getint onderwerp deze keer. Ik ga me er toch maar eens aan branden (no pun intended): kamp Moria en de houding van Nederland.  Het hoge woord kwam er afgelopen donderdag, daags na de allesverwoestende brand in het overvolle vluchtelingenkamp uit: Nederland neemt 100 vluchtelingen op, waarvan 50 kinderen en 50 kwetsbare migranten. Deze uitzonderlijk gulle daad kan natuurlijk niet zonder compensatie bewerkstelligd worden... Dus haalt Nederland dit aantal wel weer af van het aantal vluchtelingen dat het komend jaar gaat opnemen, de 500 van het afgesproken UNHCR-quotum.  Zo. “We” doen in ieder geval iets. Maar niets voor de 12.500 mensen die de afgelopen 4 nachten op straat hebben geslapen. Niets voor de mensen die jarenlang op elkaar gepakt zaten en onder slechte omstandigheden gevangen werden gehouden. Het is niet zo dat de ontwikkelingen uit de lucht vallen. “Moria” was een tikkende tijdbom. Dat het virus zich vroeg of laat een weg zou vinden naar het tentenkamp

Als God zou bestaan, hoe zou Hij eruit zien?  Een interessante vraag, maar ik zou één woordje in deze vragende zin eruit willen lichten: Hij. God is altijd een Hij. Althans, in de meest beleden religies in de westerse samenleving is de consensus dat de Heer mannelijk is.  Ik ben niet gelovig. Maar als ik me een beeld van God moest vormen, zou het er een zijn van een blanke man. Het godsbeeld is makkelijk beïnvloedbaar, zo blijkt.  Wat ik me nu afvraag, is waarom we met zijn allen deze almachtige positie (al is het er een die vooral in onze gedachten en in ons geloven een plek inneemt) voorbestemd houden voor een mannelijk figuur. Sterker nog, in plaats van dat praten over een glazen plafond en een percentage vrouwen aan de top, is een ultieme mijlpaal in de vrouwenemancipatie niet dat we even goed God als vrouw kunnen zien, als dat we Hem/Haar als man kunnen zien? In Genesis staat een “verklaring” voor de traditionele rol van de vrouw ten opzichte van de man (een tekst die ik lang gele